Nie pamiętam momentu, w którym odkryłam swój talent. Znam jednak z opowieści sytuację, w jakiej moja ciotka go odkryła.
Wyobraźcie sobie, że pilnujecie swojej kilkuletniej siostrzenicy. Jesteście same, dziewczynka grzecznie się bawi w salonie, a w kuchni właśnie zagotowała się woda na kawę. Zostawiacie więc na chwilkę małą samą w pokoju i idziecie po aromatyczny napój. Nie jest jednak dane się wam go napić. Kawa ląduje na podłodze w momencie, gdy przed oczyma widzicie swoją zapłakaną siostrzenicą. Pod szafą. Wokół mnóstwo porozwalanych książek, ale kto by się nimi przejmował, skoro dziecko ma przytrzaśnięte przez szafę biodra, nienaturalnie wygięte ręce i wykręcony o 180 stopni tułów! Pędzicie po telefon, wykręcacie numer na pogotowie, roztrzęsionym głosem próbujecie wytłumaczyć, że w domu macie połamanego kilkulatka, kiedy... ten sam kilkulatek staje wam przed oczyma, w pełni sprawny, wyprostowany, choć z zasmarkanym nosem.
-Ciociaaa, piiiiiić!
I tak właśnie dowiadujecie się, że chrześnica ma niesamowity talent do wyginania się pod różnymi, dziwnymi kątami. Wiecie, takie dziecko-guma, które może się zmieścić do małego pudełka. Oto ja! Choć po tylu latach już może nie tak bardzo rozciągnięta, nadal mam ten talent do wyginania się w dziwaczny sposób. A moja ciocia nadal go nie docenia!

Nie pamiętam momentu, w którym odkryłam swój talent. Znam jednak z opowieści sytuację, w jakiej moja ciotka go odkryła.
Wyobraźcie sobie, że pilnujecie swojej kilkuletniej siostrzenicy. Jesteście same, dziewczynka grzecznie się bawi w salonie, a w kuchni właśnie zagotowała się woda na kawę. Zostawiacie więc na chwilkę małą samą w pokoju i idziecie po aromatyczny napój. Nie...

Zrozumiałam, że mam szczególny dar, gdy w szkole podstawowej nauczycielki zaczęły całej szkole czytać moje wypracowania jako przykład wyjątkowych opowieści. Uznałam to za wielki komplement, a ponieważ pisanie sprawiało mi niezwykłą przyjemność, postanowiłam zacząć pisać książki. Wiedziona wyrazami uznania ze strony nauczycieli i rodziny, zapisałam trzy zeszyty A5 historią pewnej kotki zwanej „Lili Wędrowniczką.” Kiedy byłam już dojrzalsza stworzyłam wiele niedługich historii oraz napisałam od początku do końca powieść dla młodzieży, którą nazwałam „Jestem Arien”, a następnie dałam ją do przeczytania rodzinie i znajomym, którzy motywowali mnie do dalszego działania w tym kierunku. W celu rozwijania mojego talentu, zaczęłam uczestniczyć w warsztatach kreatywnego pisania, gdzie usłyszałam wiele miłych słów, między innymi, że moje teksty są „gotowe do wydania.” Sądzę, że nie powinnam pozwolić by mój dar się zmarnował, chyba czas wziąć los we własne ręce i pójść za ciosem, a może w przyszłości w mojej biblioteczce na „Lubimy Czytać”, będę mogła umieścić książki mojego autorstwa?

Zrozumiałam, że mam szczególny dar, gdy w szkole podstawowej nauczycielki zaczęły całej szkole czytać moje wypracowania jako przykład wyjątkowych opowieści. Uznałam to za wielki komplement, a ponieważ pisanie sprawiało mi niezwykłą przyjemność, postanowiłam zacząć pisać książki. Wiedziona wyrazami uznania ze strony nauczycieli i rodziny, zapisałam trzy zeszyty A5 historią...

Haft krzyżykowy!
Ujrzenie gotowego obrazu, który został wykonany przez moją mamę i oprawiony w piękną ramę. Od razu moim marzeniem stało się wyszycie pięknego dzieła własnoręcznie!
Aktualnie nie brakuje mi własnoręcznie wykonanych dzieł, które ślicznie zdobią ściany mojego domu!

Haft krzyżykowy!
Ujrzenie gotowego obrazu, który został wykonany przez moją mamę i oprawiony w piękną ramę. Od razu moim marzeniem stało się wyszycie pięknego dzieła własnoręcznie!
Aktualnie nie brakuje mi własnoręcznie wykonanych dzieł, które ślicznie zdobią ściany mojego domu!

ja mojego daru jeszcze nie odkryłam, a próbowałam już wszystkiego: rysowania, śpiewania, gry na pianinie, malarstwa... Sama jestem ciekawa jaki mam talent, bo ponoć każdy jakiś ma ?

ja mojego daru jeszcze nie odkryłam, a próbowałam już wszystkiego: rysowania, śpiewania, gry na pianinie, malarstwa... Sama jestem ciekawa jaki mam talent, bo ponoć każdy jakiś ma ?

Od kiedy skończyłam 4 lata uwielbiam czytać.
Pierwszą książeczką (starszej siostry), którą dorwałam, była: "Kotki i motki" - pewnie niezbyt dobrze intonowałam, ale mówiłam dość płynnie.
Z czasem, dzięki nauczycielom, sięgałam po bardziej ambitne tomy jak np. "Kajtkowe przygody" albo "O psie, który jeździł koleją".
Podczas wakacyjnego wyjazdu do cioci, będąc w klasie podstawowej, zagłębiłam się w ostatnią część Harry'ego Pottera i chyba wtedy poczułam, że czytanie sprawia mi ogromną satysfakcję, niesamowicie rozwija i bardzo to lubię.
Od tamtego czasu oddałam się wielu lekturom. Nie żałuję spędzonych z nimi chwil, gdyż mam wrażenie, że byłam, widziałam i czułam wszystko co się działo.
Może to nie jest wyjątkowy dar - zwłaszcza na tej grupie, ale jest mój i to mi wystarcza.

Od kiedy skończyłam 4 lata uwielbiam czytać.
Pierwszą książeczką (starszej siostry), którą dorwałam, była: "Kotki i motki" - pewnie niezbyt dobrze intonowałam, ale mówiłam dość płynnie.
Z czasem, dzięki nauczycielom, sięgałam po bardziej ambitne tomy jak np. "Kajtkowe przygody" albo "O psie, który jeździł koleją".
Podczas wakacyjnego wyjazdu do cioci, będąc w klasie...

Od zawsze robiłam małe książeczki gdzie pisałam różne historyjki i rysowałam ich bochaterów. Zaczełam dorastać i nie robiłam już taki ale "książczek" tylko brałam komputer i pisałam coś prawdziwego, coś co zasługuje na nieominięcie tego. Ludzie zaczeli chwailić moje prace, więc zaczełam je pokazywać większej ilości osób i wysyłać na konkursy. Pisze bo kocham to, od zawsze to kochałam ale na początku tego nie wiedziałam. A wo moim pokoju w szawce została jedna książeczka którą kiedyś zrobiłam.

Od zawsze robiłam małe książeczki gdzie pisałam różne historyjki i rysowałam ich bochaterów. Zaczełam dorastać i nie robiłam już taki ale "książczek" tylko brałam komputer i pisałam coś prawdziwego, coś co zasługuje na nieominięcie tego. Ludzie zaczeli chwailić moje prace, więc zaczełam je pokazywać większej ilości osób i wysyłać na konkursy. Pisze bo kocham to, od zawsze...

Odkryłam to całkiem niedawno, w wieku 15 lat. Wzięłam wtedy udział w wymianie międzynarodowej, spędziłam tydzień w otoczeniu ludzi z innych państw europejskich i praktycznie nie rozstawałam się z językiem angielskim. Starałam się nawiązywać nowe znajomości i rozmawiać jak najwięcej. I wtedy przyjaciółka,która także brała udział w projekcie zapytała mnie "Powiedz mi, jak to jest, że od 1 klasy szkoły podstawowej jesteśmy w tej samej klasie i mieliśmy dokładnie tych samych nauczycieli angielskiego, uczymy się tego języka tyle samo lat, ja chodzę na dodatkowe zajęcia do szkoły językowej, a ty i tak mówisz po angielsku o wiele lepiej?". I to skłoniło mnie do refleksji na ten temat. "Coś w tym jest"- pomyślałam. Późniejszy wyjazd na wymianę do Niemiec oraz samotne wakacje we Włoszech (tak, samotne! Miałam wtedy 15 lat, niesamowita przygoda!) tylko bardziej uświadomiły mnie, że przyjaciółka miała rację. Aktualnie uczę się angielskiego, niemieckiego i hiszpańskiego, ale też jestem otwarta na nowe języki i znam podstawy kilku innych. Po prostu sprawia mi to niebywałą przyjemność! Przyszłość wiążę z językami, ponieważ chciałabym iść na studia lingwistyczne, a następnie założyć szkołę językową. A wszystko zaczęło się od zwykłego, szkolnego projektu...

Odkryłam to całkiem niedawno, w wieku 15 lat. Wzięłam wtedy udział w wymianie międzynarodowej, spędziłam tydzień w otoczeniu ludzi z innych państw europejskich i praktycznie nie rozstawałam się z językiem angielskim. Starałam się nawiązywać nowe znajomości i rozmawiać jak najwięcej. I wtedy przyjaciółka,która także brała udział w projekcie zapytała mnie "Powiedz mi,...

Mój dar nie jest szczególnie wyjątkowy. W zasadzie nawet nie wiem czy moją umiejętność mogę określić jako dar, aczkolwiek wiem, że mimo tak prostej czynności niewielu ludzi potrafi ją wykonać, a jest to zwyczajna umiejętność słuchania innych. Od zawsze w rozmowach między ludźmi wolę słuchać niż mówić. Wsłuchuję się w każde słowo, dopytuję, staram się zrozumieć i wczuć w rolę drugiej osoby, nawet zwracam uwagę na ton głosu i akcentowanie każdego słowa u mojego rozmówcy. Swój "dar" odkryłam jakieś 6 czy 7 lat temu będąc w gimnazjum. Nie od dziś wiadomo, że zwykłe wygadanie się komuś ze swoich problemów pomaga nam się z nimi oswoić, spojrzeć na nie z innej strony i bardzo pomóc. I tak też się działo z moimi znajomymi. Przyjaciele bliżsi, dalsi, znajomi, koleżanki i koledzy, ba! czasem się zdarzało, że zupełnie obca osoba z polecenia kogoś znajomego przychodziła do mnie ze swoimi problemami i o nich opowiadała. Słuchałam wszystkich, starałam się doradzić, pomóc w miarę swoich możliwości. I tak jest po dzień dzisiejszy. Wiele osób zwraca się do mnie, żebym ich wysłuchała. A ja doceniam to, że mają do mnie zaufanie i jestem im potrzebna. Wszystkie te sytuacje zaowocowały tym, że od wielu lat marzę o zawodzie psychologa klinicznego. I mimo, że uczę się w ostatniej klasie technikum ekonomicznego to w ogóle nie wiążę swojej przyszłości z tym zawodem. Wiem, że to nie jest dla mnie.

Mój dar nie jest szczególnie wyjątkowy. W zasadzie nawet nie wiem czy moją umiejętność mogę określić jako dar, aczkolwiek wiem, że mimo tak prostej czynności niewielu ludzi potrafi ją wykonać, a jest to zwyczajna umiejętność słuchania innych. Od zawsze w rozmowach między ludźmi wolę słuchać niż mówić. Wsłuchuję się w każde słowo, dopytuję, staram się zrozumieć i wczuć w...

Inspiracją była dla mnie babcia, która jest fotografem. Od dziecka chodziłam z nią na zdjęcia i marzyłam o własnej wystawie. Później uznałam, że nie, jednak nie umiem robić zdjęć, ale ludzie mówią mi co innego. Względem swoich prac jestem bardzo wymagająca, może dla tego nie ogłaszam wszem i wobec, że z pewnością mam talent, bo nie uważam się za kogoś wyjątkowego, dużo ludzi robi zdjęcia. Jednak ja to kocham i choć czasem mam zastój pomysłów, to po jakimś czasie mam ich całe mnóstwo i daje mi to dużo zabawy i radości, a inni mówią, że im się to podoba.

Inspiracją była dla mnie babcia, która jest fotografem. Od dziecka chodziłam z nią na zdjęcia i marzyłam o własnej wystawie. Później uznałam, że nie, jednak nie umiem robić zdjęć, ale ludzie mówią mi co innego. Względem swoich prac jestem bardzo wymagająca, może dla tego nie ogłaszam wszem i wobec, że z pewnością mam talent, bo nie uważam się za kogoś wyjątkowego, dużo...

Patrzę Tobie w oczy i już wiem, jakie chcesz zadać mi pytanie. Dotykam run i już wiem jaka będzie na nie odpowiedź. To coś więcej niż intuicja. To coś przez co na chwilę tracę kontakt ze sobą przyziemną i praktyczną, a łączę się z tą, która jest ode mnie mądrzejsza, która żyła nawet beze mnie i poza mną. Czasem obawiam się jej mocy. Zawsze daje odpowiedź bezbłędną, która sprawdza się w każdym szczególe przyszłości. Zaczęłam wróżyć dla zabawy, ale co się stanie kiedy w pełni oddam się tej pasji... Czuję, że to co jest we mnie może poprowadzić mnie w bardzo nieznanym kierunku, którego się lękam...

Patrzę Tobie w oczy i już wiem, jakie chcesz zadać mi pytanie. Dotykam run i już wiem jaka będzie na nie odpowiedź. To coś więcej niż intuicja. To coś przez co na chwilę tracę kontakt ze sobą przyziemną i praktyczną, a łączę się z tą, która jest ode mnie mądrzejsza, która żyła nawet beze mnie i poza mną. Czasem obawiam się jej mocy. Zawsze daje odpowiedź bezbłędną, która...